11 januari 2022
Onlangs schreef ze haar eerste ervaring, die je hier kunt lezen. Vandaag neemt ze je weer mee in haar dienst.
Veel mensen herstellen van COVID, maar helaas is dit niet bij iedereen het geval. Tijdens mijn ondersteuning als verpleegkundige op de cohortafdeling, heb ik veel mensen zien knokken voor hun herstel. Vaak worden zij niet meer de ‘oude’.
Cliënt: “Zuster van de nacht.. heb ik u wakker gemaakt? Kunt u ook niet slapen? Of gaat u zo ook naar bed?” Marylou: “Nee, ik ga niet slapen. Ik houd de wacht en zorg dat het rustig blijft. Maar ik zou het fijn vinden als jij wel lekker kan slapen.”
Het zorgen voor en met elkaar, dat was één van de mooie momenten de afgelopen tijd in de praktijk. Soms als mensen nog zo ziek zijn, bekommeren ze zich nog om een ander. Al hadden ze bijna geen lucht, er was altijd wel iets te verzinnen. Zo hielp ik met ademhalingstechnieken en bij het controleren of het gehoorapparaat het wel goed deed, kreeg ik een hele harde “BOE!”. Ik vloog een meter de lucht in en samen moesten we heel hard lachen. Zulke momenten zijn er gelukkig ook nog steeds.
Kun je het je voorstellen? Je woont nog thuis of in een verpleeghuis, hebt dementie, autisme, NAH, alles bij elkaar of juist nog geen diagnose, en dit in combinatie met COVID. Zou jij ook niet in de nacht (ver)dwalen? Twee keer verhuizen binnen twee weken. Geloof me, dat heeft impact. Niet alleen op de persoon die COVID heeft, ook de naasten die zich zorgen maken, extra belasting dragen in een tijd waarin alles al zo onzeker is.
Kan mijn vader of moeder wel naar huis of is er wel een plek in het verpleeghuis dicht in de buurt?
Zoals je leest brengt het ook mooie momenten mee, werken op deze unit. De aandacht die er voor elkaar is, samen lachen om het pak wat je aan hebt en creatieve oplossingen door bijvoorbeeld een nachtje in de huiskamer te slapen. Wat zou jij doen? De koelkast plunderen of lekker gaan slapen?